vrijdag 6 maart 2009

Gefrustreerde Nederlanders

Als je eventjes rondkijkt op sites als GeenStijl en NuJij, dan kun je soms schrikken van de frustratie die er leeft onder mensen. Neem mensen die vinden, dat iedereen gewoon elke baan moeten aannemen die ze krijgen aangeboden. Want als je dat niet doet, dan maak je misbruik van de goedheid van anderen.

Frustratie

Dat mensen gefrustreerd raken is niet zo moeilijk voor te stellen. Ieder mens loopt van tijd tot tijd tegen zijn persoonlijke grenzen en de grenzen van zijn mogelijkheden aan. Soms komt iemand er door heen en soms blijft een mens er in steken. In het geval dat iemand er doorheen komt, dan is dat een verhelderende en opluchtende ervaring. Als het maar niet wil lukken, dan kan dat behoorlijk frustrerend zijn.

Wat misschien nog wel een grotere frustratie is, is als je het gevoel hebt te mislukken omdat je niet kunt voldoen aan normen die van buiten komen. Helemaal als je het gevoel krijgt, dat je niet tegen die normen in mag gaan. Bijvoorbeeld omdat je dan het idee krijgt, dat je daarmee de opsteller van de norm kwetst of twijfelt aan zijn kunnen of positie. In zo'n situatie van frustratie zit je eigenlijk opgesloten, tussen je eigen gevoel van mislukken en je wens de ander niet af te vallen of te kwetsen. Vaak leidt dit bij mensen tot een fraaie psychische sprong, die voor buitenstaanders onbegrijpelijk is. Het eigen gevoel wordt ontkend en de norm van de ander wordt fanatiek verdedigd. De optie kiezen voor het eigen gevoel en een nieuwe norm zoeken is vaak een te grote stap.

Gevolgen

Het gevolg van deze schitterende sprong is echter een leven van frustratie, die zich bij iedere mogelijkheid uit. Op feestjes wordt iedereen die niet volgens de norm reageert afgeserveerd als een communist, uitbuiter, extremist, luiaard, rechtsradicaal of alles tegelijk. Op fora zijn dit de mensen die flamewars met elkaar beginnen. Op het werk zijn dit de mensen die anderen grof de mond snoeren, als ze ook maar met een ietwat van de norm afwijkend idee komen.

Helaas lijkt de enige oplossing voor deze mensen, om hun frustratie los te laten, een andere norm aangeboden krijgen van een persoon hoger in de hiƫrarchie. Een norm die beter past bij wat ze voelen.

Het zou natuurlijk beter zijn, als deze gefrustreerde mensen eerlijk tegenover zichzelf zouden kunnen zijn. Maar helaas is dat niet mogelijk voor ze. Ze hangen namelijk de norm aan, dat ze tevreden moeten zijn met hun leven, hoe ongelukkig ze zich eigenlijk ook mogen voelen in een bepaalde situatie. Dat betekent dus, dat ze vol moeten houden en zichzelf moeten aanpraten dat ze gelukkig zijn. Helaas leidt dit onderdrukken dus tot het op een andere manier uiten van hun frustratie. Vaak ten koste van andere mensen, in de vorm van negatief en inhoudsloos reageren.

Maar gelukkig mag iedereen zelf weten hoe hij wil leven.